Binnenkort begeleid ik een sessie voor bijna 200 deelnemers uit dezelfde sector.
‘Ben je nooit zenuwachtig om al die mensen tegemoet te treden?’, vroeg iemand me.
Ja en neen.
Ja, aangezien een begeleider van grote groepsbijeenkomsten vaak geëvalueerd wordt op zijn meest recente werk.
Neen, omdat ik al een hele reeks grote groepsbijeenkomsten gefaciliteerd heb in het verleden. Ik krijg er veel meer positieve, ‘blauwe’ stress door dan verlammende, ‘rode’ stress. De passie voor wat ik doe is prominent aanwezig.
Alvorens ik in de interactie trad met een zeer grote groep, heb ik ooit – jawel – een gebedje gepreveld aan mijn hoogst persoonlijke god van het positieve realisme.
Wat ik altijd doe, hoe kort ook, is visualiseren hoe ik met deze groep gericht aan de slag zal gaan. Of het nu gaat om 10 dan wel 100 deelnemers.
Ook met die ene deelnemer, die zeer grimmig kijkende man die me indringend vanuit zijn stoel aankijkt: ‘Jij zal hier en nu ten onder gaan, beste vriend’, zie ik hem denken. Aah, het zit ‘m in het hoofd. Hij is waarschijnlijk gewoon razend benieuwd om te leren en zeer bereid om deel te nemen aan de sessie.
Kan je je voorstellen dat Tia Hellebaut, Olympisch kampioene hoogspringen van de Spelen in Peking, visualiseert dat ze niet over maar onder de lat springt?
