Volgt: feedback van een professor, deelnemer aan een leiderschapsprogramma.
Ik wil beginnen op talig niveau, omdat taal mijn vak is. Vandaag en gisteren ben ik me steeds bewuster geworden van de werkzaamheid van het daadwerkelijk benoemen van processen. Het talig maken.
Via de handjes hebben we feedback leren geven, ik zie ze voor me: de rode hand als stopbord, de blauwe die aangeeft dat je mag doorrijden. In de toekomst voor blauw gaan.
Peter gaf ons een beeld voor het doorwerken van processen. Zoals steentjes in het water die na ketsen. Meestal deden jongens dat.
Ik leerde dat soft skills hard skills zijn. Ik leerde het woord ecosysteem te gebruiken voor mijn eigen werkomgeving. Door het woord ecosysteem bezie ik die omgeving anders, rijker. Ik leerde dat leiderschap te maken heeft met aannames (en die heb ik zelf heel veel). Ik leerde uit Nederland komend, waar ik nooit assertief genoeg was, dat assertief gedrag paradoxaal genoeg helend kan zijn, tegennatuurlijk handelen is dat ook en niet oog om oog tand om tand. (Want dan heeft straks niemand meer een oog over, zei Peter). Ik leerde te vragen: wat denk jij?
Ik vind het heerlijk aapjes terug te zetten op de schouders waar ze horen en hoewel ik dol ben op dierentuinen is het raadzaam geen menagerie op mijn schouders te onderhouden. Ik leerde dat je kunt bekijken welk motortje aan het draaien is.
Ik zag in dat ik bij eerdere problemen die ik in mijn carrière ben tegengekomen, met wat ik nu weet, anders zou hebben gehandeld.
Ik genoot van het samen bouwen aan een hijskraan/toren, van het teamwork en voelde me weer kind. En daardoor realiseer ik me ook hoeveel dit soort trainingen steunen op inzichten uit de psychotherapie. We zijn allemaal mensen. Met onze kwetsbaarheden, verwachtingen, angsten en ja, we hebben een verleden en een onbewuste, dat ons soms parten speelt en soms juist inzichten geeft en vergezichten biedt.
Nog een paar woorden: klaagspier, marshmellowmanager, wish hand, balcony scene. Het moment dat je een stap naar boven zet, het metaniveau bereikt om zo tot een oplossing te komen. De balkonscène, niet voor een koningspaar, noch voor Romeo en Julia, maar om vanaf een hoger niveau naar interactie te kijken. Ik heb een gloednieuwe gereedschapskist, want ik heb woorden en beelden. En juist de ketsende stenen en het balkon maken alles aanschouwelijk.
Ik vond de groep erg tof, wat een coöperatieve, slimme en aardige mensen. En tot slot, Peter, onze coach: dansend, geestig, zeer bevlogen en uitstekend van de tongriem gesneden. Je hebt zeer veel gegeven, dank je wel.
